چند موضوع هستند که هیچ گاه از جهان فیلم، بازی و کتاب رخت بر نخواهند بست. آدم فضایی ها، زامبی ها و هیولاهایی مانند آن ها و بالاخره روبات ها. این ها پایه ی ثابت کلیه ی محصولات سرگرمی بوده اند و خواهند بود، در هر بازی با رنگ و بویی دیگر. همین روبات ها را در نظر بگیرید؛ دیوید کیج در Detroit: Become Human آن ها را به عنوان موجوداتی هوشمند مطرح کرد که احساسات انسانی را درک می کردند و حقوق برابر می خواستند، جاناتان نولان در West World شهری تفریحی و گران قیمت را به تصویر کشید که بالاخره انسان ها می توانستند در آن عقده گشایی کنند و هر آن چه که قانون در دنیای انسان ها ممنوع کرده بود، در آن جا عوضش را در بیاورند. به جز این نمونه های عمیق و تاثیرگذار، نمونه های دیگری هم وجود داشته که اینقدر عمق نداشتند، اما تصویر سرگرم کننده ای را به نمایش در آوردند که عده ی بسیار زیادی از مردم، به خصوص قشر کودک و نوجوان را به خود جلب کردند و خوب هم فروختند. سری های Transformers و Terminator، از قابل توجه ترین نمونه های این موضوع در صنعت بازی و سینما بوده اند. آخرین ساخته ی شرکت The Balance Inc، با نام Override Mech City Brawl به شکل مستقیم در دسته ی دوم قرار می گیرد؛ یک بازی سرگرم کننده که قشر نوجوان و جمع های دوستانه را هدف قرار داده است.

ModusAndrew، از مبارزهای اصلی بازی.

Override، چیزی مابین یک بازی اکشن سوم شخص و مبارزه ای است. از این جهت که کاراکترهای شما، نوار سلامت و قدرت ویژه دارند و قابلیت مبارزه های دو نفره وجود دارد، بازی به سبک مبارزه ای نزدیک است، و از این جهت که آزادانه در همه ی جهت ها می توانید حرکت کنید و با محیط تعامل داشته باشید، بازی یک اکشن سوم شخص است. اما آیا این معجون اندازه ی کافی لذت بخش بوده یا نه؟ جواب این سوال کاملاً چیزی بین بله و خیر است. این موضوع اولاً به این بستگی دارد که تنها بازی را انجام دهید یا با دوستانتان، چون بخش داستانی بازی چنگی به دل نمی زند و نهایتاً یک خط داستانی کلیشه ای که در آن روبات دلخواه شما باید دنیا را از شر آدم بده های داستان خلاص کند، در اختیارتان قرار می دهد. اما اگر Override را با یک یا چند نفر از دوستانتان انجام دهید، بازی حرف هایی برای گفتن دارد.

بازی تعدادی روبات دارد که از بین آن ها باید انتخاب کنید تا به زمین مسابقه بروید. هر روبات ویژگی های خاص خودش را دارد و سیستم مبارزه اش با روبات دیگر فرق می کند. این نیروهای ویژه باعث می شود بخواهید همه ی روبات ها را حداقل یک دور امتحان کنید و با شیوه ی مبارزه اش آشنا شوید. مانند اغلب بازی های سبک مبارزه ای، از جمله نمونه های بزرگی چون مورتال کامبت و تکن، کاراکترهای قابل انتخاب دو تیپ هستند، یا گنده و هیکلی با ضربات قدرتی، یا کوچک و چابک با ضربات سرعتی. لازم است که بر حرکات کاراکتر دلخواه خود سوار شوید تا بتوانید آن طور که می خواهید بازی کنید. بازی اگر یک صفت مثبت داشته باشد، این است که حداقل دو ساعت اول بازی اندازه ی کافی سرگرم کننده هست که آن را به محض خریدن به گوشه ی اتاق خود نیندازید.

جدال بزرگ و قدرتی، کوچک و سرعتی. معابد مصر.

محیط های بازی تنوع نسبتاً خوبی دارند و در چند کشور بزرگ و مشهور دنیا می توانید به مبارزه بپردازید. از جمله ی این کشورها می توان به ژاپن و ساختمان های مکعب و چراغ های نئونی اش، آمریکا و خیابان های پهنش و مصر و معابدش اشاره کرد. هر شهر چیزهایی (اگرچه کم) درباره‌ی هویتش در محیط بازی به نمایش در می آورد. برای مثال موقع مبارزه در مصر، زیر پای یکی از بازیکنان می شکند و فرد به یک انبار یا معبد زیرزمینی وارد می شود. تعداد نقشه های قرار داده شده در Override خیلی زیاد نیست. از سوی دیگر، همین چند تا شهری هم که وجود دارد از نظر فیزیک ساختمان ها و محیطش، پرت هستند. برای مثال، در نقشه ی ژاپن، محیط پر از آپارتمان هایی است که در مقابل روبات های غول پیکر شما قد علم کرده اند و به محض این که کوچک ترین برخوردی با آن ها داشته باشید ساختمان ها خرد و خاکشیر می شوند. نه تنها اینکه ساختمان ها جوری پودر می شوند که انگار جنسشان از گچ است، بلکه انیمیشن خراب شدن آن ها نیز افتضاح است. تکه های ساختمان انگار هیچ وزنی ندارند و این طرف و آن طرف پخش می شوند تا بعد که از محیط غیب می شوند. این ها به جز باگ های گرافیکی بازی هستند که موقع افتادن بارها این اتفاق افتاد که مثلاً دست کاراکترم به داخل زمین فرو رفت.

محیط ها متنوع‌ اند، اما جزئیات کافی ندارند.

در کل گیم پلی بازی به این شکل است که پس از انتخاب روبات مورد نظر، و ورود به بازی، مانند بازی های مبارزه ای، به مبارزه می پردازید. در محیط تعدادی اسلحه ریخته شده که هر کس زودتر به آن دسترسی پیدا کرد می تواند آن را بردارد. طبیعتاً ضربه زدن با این اسلحه های سرد یا گرم، بخش بیشتری از سلامت حریفتان را کم می کند. از اسلحه های موجود در محیط می توانم به مسلسل، کلت و شمشیر استفاده کنم. شخصاً با سلاح های سرد بیشتر حال می کنم و در این بازی هم مبارزه با شمشیری که روی زمین است، لذت بخش تر از سایر آیتم هاست. از آنجایی که کاراکترهای شما روبات هستند، ضربات شارژ شده هم بخشی از مکانیزم بازی اند. اگر بتوانید زمان بندی درستی داشته باشید، با یک ضربه ی شارژ شده، حریف را تا دورتر ها پرتاب خواهید کرد. البته فیزیک این پرتاب ها نیز چیزی دست کم از فیزیک تخریب ساختمان ها ندارد و حتی روبات های غول پیکر جوری در هوا پرتاب می شوند که انگار وزنی ندارند. انیمیشن برخورد به زمین نیز خشک کار شده است. مورد دیگر اینکه، کاراکترها قابلیتی مانند قابلیت X-Ray در مورتال کامبت دارند که بر اساس ضربه های زده و خورده تان پر می شود، و پس از پر شدن با فشردن دو ماشه ی دسته تان می توانید آن را پیاده سازی کنید. حتی انیمشین مخصوص هر حرکت ویژه نیز مانند مورتال کامبت است و برای هر روبات، انیمیشن مجزایی وجود دارد. اگر با بیش از یک دوست بازی می کنید، باز هم می توانید حرکت ویژه ی خود را پیاده سازی کنید و به جای یک نفر، به دو نفر آسیب برسانید. برای بازی با یک فرد دیگر، قابلیت Split Screen نیز وجود دارد. در کل باید بگویم هیچ چیز مهیج و خفنی در مورد گیم پلی وجود ندارد… البته نه… یک ویژگی مثبت درشت هم هست که باید بدانید. شما می توانید تا حداکثر ۴ نفر تیم شوید و هر یک، کنترل یک بخش مجزای روبات خود را در اختیار بگیرید!

کنترل چند نفره ی یک Mech، و میدان های مبارزه ی چند نفره.

البته این کار را با دو و سه نفر هم می توانید انجام دهید. مثلاً اگر دو نفر باشید، کنترل پایین تنه ی روبات را یکی در دست می گیرد و کنترل بالا تنه ی آن را فرد دیگر. در این جا، پایین تنه شامل ضربات لگد، جاخالی دادن و پرش می شود و بالا تنه ضربات مشت و حرکات دست و کنترل دوربین. حالا اگر ۴ نفر باشید، عملاً هر کدام کنترل یک عضو را بدست می گیرید و این تجربه ای کاملاً جدید است که فکر نمی کنم مشابه آن در بازی دیگری پیاده سازی شده باشد (اگر شده، ما را هم از وجود آن بازی مطلع کنید !). این تجربه کمی در اوایل سخت است، اما پس از آن که توانستید هماهنگی لازم را برقرار کنید، چیز جالبی به نظر می رسد. این که بتوانید به جای یک کاراکتر روی یک یا یک مجموعه از اندام ها و حرکت ها تمرکز کنید چیزی کاملاً جدید است. البته این که کاراکترهای بازی روبات هستند هم بی تاثیر نیست، مطمئناً در یک بازی مانند Soul Calibur نمی توان این سیستم را پیاده سازی کرد!

بالاتر گفتم بازی در بخش داستان چیزی برای ارائه ندارد و این موضوع هنوز هم درباره ی خود داستان صدق می کند، ولی نامردی است که از حس کارتونی طور داستان بگذریم! روایت داستان و کارهایی که در بخش Campaign می کنید، مانند یک کارتون سینمایی است و حس خوبی بر جای می گذارد. جریان این است که با کاراکتر انتخابی خود، دور دنیا می چرخید و شهرهای معروف دنیا را از آدم فضایی هایی که به کره زمین حمله کرده اند پاکسازی می کنید. شیوه ی روایت کارتونی با چنین داستان قهرمانانه ای، شیوه ی خوبی به نظر می رسد.

12 روبات در دسترس است که قابلیت هر یک با دیگری کاملاً متفاوت است.

گرافیک بازی حرفی برای گفتن ندارد و مال نسل پیش است. بافت های بی کیفیت محیط و ساختمان ها، محیط های کسل کننده، طراحی پیش پا افتاده ی روبات ها (که در بازی به عنوان Mechs از آن ها یاد می شود)، جلوه های ویژه ی ضعیف، همه و همه دست به دست هم دادند تا Override: Mech City Brawl از لحاظ بصری هم در حد یک اثر متوسط و چه بسا متوسط رو به پایین باشد. البته در این میان نکات مثبتی هم وجود دارد. یکی از این نکات مثبت، تنوع پوشش و رنگ هایی است که می توانید به روبات خود بدهید. همیشه در بازی های مبارزه ای پیش خودم می گفتم کاش لباس های بیشتری برای فلان شخصیت وجود داشت! در Override این مشکل وجود ندارد و در واقع این رنگ بندی ها به چند دسته ی مختلف تقسیم می شوند و به تدریج که در بازی پیش می روید و موفق می شوید رنگ ها و تیپ های جدیدی را برای روبات خود باز کنید، کاراکترتان خفن تر به نظر خواهد رسید. همچنین چند تا از ۱۲ روباتی که برای انتخاب وجود دارند، طراحی های بامزه ای دارند. شاید نباید خیلی هم سخت گرفت، بالاخره بازی برای قشر کودک و نوجوان ساخته شده تا بزرگسال.

بخش تست تیپ های مختلف برای یک Mech. رنگ ها واقعاً متنوع اند.

بخش موسیقی بازی در خدمت یک بازی اکشن و پر از روبات است. بازی از جهت صداگذاری خوب عمل کرده و موسیقی های بازی غالباً پرانرژی هستند.

Override: Mech City Brawl در کل عنوانی نیست که بخواهد داستان خاصی روایت کند یا بر دنیای آنلاین سلطه داشته باشد؛ یک بازی کاملاً متوسط است که برای عشاق روبات ها به بازار آمده و هدفش سرگرم کردن مخاطب خاصی از گیمرهاست. البته نمی توان با این بهانه که بازی برای عده ی خاصی است، چشم بر ایرادهای نه چندان کم بازی بست. با این وجود، بازی قیمت چندان زیادی ندارد و با قیمت حدود ۳۰ دلار به فروش می رسد، لذا خرید آن غیر منطقی ترین کار دنیا نیست! بازی های ماه دسامبر معمولاً بی جان و کم رمق می شوند و حرفی برای گفتن ندارند، امسال هم از این قاعده مستثنی نیست. تجربه ی Override: Mech City Brawl را در صورتی به شما پیشنهاد می کنم که خوره ی بازی های آنلاین هستید و می خواهید از دنیای بتل رویال چند روزی فاصله بگیرید و یک چیز جدید تجربه کنید. البته باز هم وقتی بخش آنلاین Battlefield V تازه به بازار آمده، تجربه ی این بازی تا حد خوبی هدر دادن وقت با ارزش شماست.