سینمای برادران کوئن همیشه حامل داستان‌گویی‌ها و روایت‌هایی است که سینما منطقا نباید روی خوشی نسبت به آن‌ها نشان دهد. چرا که قصه‌گویی کوئن‌ها نه لزوما به عناصر مرتبط با یک ژانر وفادار می‌ماند و نه تلاشی برای دریافت لحظه‌ای پذیرش مخاطبان عام دارد. کوئن‌ها حداقل در چند اثر آغازین‌شان که The Big Lebowski یکی از مهم‌ترین‌های‌شان به حساب می‌آید، بر مبنای خلق چیزی کاملا جدید فیلم می‌ساختند و آن‌قدر روی ساختارهای سینمایی به خصوص و تازه‌ای پابرجا بودند که به قول خودشان، بالاخره با No Country for Old Men حتی آکادمی را هم وادر به پذیرش واقعی این سبک کم و بیش منحصر به فرد کردند. The Big Lebowski یا همان فیلمی که برخی از طرفداران برادران کوئن آن را بهترین اثر سینمایی‌شان می‌دانند، قصه‌ی شخصی را روایت می‌کند که به خاطر تشابه اسمی با یک فرد ثروتمند، با او اشتباه گرفته می‌شود. طوری که به خاطر این ماجرا صدمه‌های زیادی می‌بیند و حتی برخی از معدود داشته‌هایش را از دست می‌دهد.

فیلم، از تصویرسازی‌های ساده و در عین حال شدیدا جذاب، دیالوگ‌های میخکوب‌کننده و بازی‌های معرکه و دقیقش، انرژی پایان‌ناپذیری را بیرون می‌کشد که به آن لیاقت چندین و چند بار تماشا شدن را می‌بخشد. طوری که مخاطب در دنیای آن فارغ از دارک‌کمدی همیشگی و قدرتمند کوئن‌ها، جنس خاصی از رازآلود بودن را هم بیابد تا همواره برای شناخت صحیح‌تر آن، خواستار بیشتر از یک بار وقت صرف کردن برایش باشد. البته مثل خیلی از فیلم‌های دیگر جوئل و اتان کوئن، The Big Lebowski ابدا اثر همه‌پسندی نیست و بسیاری از افراد، آن را در قامت محصولی پراکنده و بدون تمرکز که مدام از جایی به جای دیگر می‌رود می‌بینند و خیلی‌ها هم در فهمیدن تصویر بزرگی که سازندگان به دنبال ترسیم کردنش بوده‌اند، هرگز با مشکلی مواجه نمی‌شوند.

منبع:زومجی