«اسپات‌لایت» یا به عبارت بهتر یکی از بهترین فیلم‌های قرن بیست و یکم که به یکی از پرونده‌های حقیقیِ افشاسازی واقعیت‌های به خصوص توسط گروهی از روزنامه‌نگاران آمریکایی می‌پردازد، بدون شک با لیاقت جایزه‌ی فیلم برتر سال در مراسم اسکار سال ۲۰۱۶ میلادی را از آن خود کرد. چون اثر مورد اشاره، در عین داشتن شخصیت‌های زیاد و پخته‌ای که ستاره‌های فیلم از پس اجرای بی کم و کاست‌شان برآمده‌اند، با میزانسن‌های صحیح، تدوین به‌جا و حتی بهره‌برداری قابل قبول از تجربه‌ی صوتی قابل ارائه به مخاطب، چیز دیگری هم دارد و آن جذابیتی است که به سختی در فیلم‌هایی با زیرژانر مشابه به چشم می‌خورد. اصولا آثاری درباره‌ی دفاتر روزنامه‌نگاری، یا همچون «پست» (The Post) استیون اسپیلبرگ، آثاری می‌شوند که حقایق را بدون هیجانات سینمایی انتقال می‌دهند و منتقدان هم ستایش‌شان می‌کنند و بعد دیگر نمی‌توان اسم‌شان را هم به یاد آورد، یا مانند «همه‌ی مردان رییس جمهور» (All the President's Men)، کشش خود را با اضافه کردن مسائلی پیچیده‌تر و هیجانی‌تر از زیرژانرهای دیگر سینما به داستان می‌آفرینند. ولی Spotlight، استادانه قصه را برای مخاطبش مهم می‌کند و به او اجازه‌ی فکر کردن در جایگاه همه‌ی آدم‌های درگیرشده با رخداد حقیقی قرارگرفته در مرکز فیلم‌نامه‌ی خود را می‌دهد. نحوه‌ی روایت فیلم آن‌قدر دقیق و حساب‌شده است که به کمکش هم همه‌ی شخصیت‌ها به یک اندازه عمیق می‌شوند و بیننده درک‌شان می‌کند، هم داستان در عین ایستا نبودن و حرکت مداوم رو به جلو، با آرام‌آرام پاسخ دادن به سوالات، از پس خلق تعلیق‌های مخصوص به خودش برمی‌آید.

تام مک‌کارتی به عنوان کارگردان، حواسش به همه‌چیز هست و با یکی کردن شخصیت‌ها در قامتی گروهی مهم با اعضای ارزشمند و پردازش دفتر روزنامه‌نگاری به عنوان یکی از کاراکترهای موثر داستان، درباره‌ی مسئله‌ی تلخی که هنوز جامعه‌ی جهانی با آن درگیری‌های پایان‌ناپذیری دارد، ارزش فوق‌العاده‌ای که نشریه‌های بزرگ یدک می‌کشند و صد البته قهرمانان ارزشمند و ناشناسی که درون دفترچه‌های کوچک‌شان اطلاعات مختلف را یادداشت می‌کنند و همین‌قدر ساده دنیا را تغییر می‌دهند، فلسفه‌سرایی کرده است. فلسفه‌سرایی دل‌نشینی که شاید بتوان به جرئت آن را نمایش‌دهنده‌ی یکی از نقاط اوج روایت داستان‌های این‌گونه در تاریخ سینما نیز خطاب کرد.

منبع:زومجی