اگر از من بپرسید، می‌گویم شناخت دقیق چهل دقیقه‌ی آغازینِ «غلاف تمام فلزی»، شاهکار ماندگار و تکان‌دهنده‌ی استنلی کوبریک، همه‌ی آن چیزی است که یک انسان برای کارگردان شدن و شروع فعالیتش در سینما احتیاج دارد! چهل دقیقه‌ای که جادوی این مدیوم را به بهترین حالت ممکن درس می‌دهد. چهل دقیقه‌ای که به درون کاراکترهای قصه نفوذ می‌کند، مخاطب را با ظاهر و باطن‌شان آشنا می‌سازد، به دنیای پشت جبهه‌های جنگی می‌رود و پسرانی که باید مهیای قتل انسان‌های دیگر شوند، شخصیت‌های محوری‌اش هستند. از فرمانده‌ای که در تک‌تک حرف‌هایش می‌شود جنون، فلسفه، عشق به کشور و هزاران نکته‌ی دیگر را دید تا سکانس‌هایی که برخی از فیلم‌سازان حتی در سال‌های اخیر، با ساخت نسخه‌ی کپی‌پیست‌شده‌ی آن‌ها از پس روایت قصه‌ی خود برآمده‌اند. از حرکات دوربین که کارگردان برای تک‌تک‌شان احترام قائل می‌شود و به تعداد مشخص از هر کدام‌شان بهره می‌برد را تا چشم‌انداز روانی‌کننده‌ی اثر به مفهوم جنگ، صلح و از همه‌ی آن‌ها مهم‌تر، احساساتی که درون وجود آدم‌های حاضر در این رخدادهای تلخ جریان پیدا کرده‌اند. استنلی کوبریک که تاریخ سینما هرگز فعالیت‌های هنری شگفت‌آورش را فراموش نخواهد کرد، در Full Metal Jacket همان‌قدر قدرتمندانه قدم برمی‌دارد که در شاهکارهای دیگرش برداشته است و همان‌قدر خودش را در وسط زیبایی‌های اثر گم می‌کند که بیننده تا مدت‌ها انگار در عین مات و مبهوت شدن در برابر فیلم، هرگز به دلیل شگفت‌زده شدنش پی نمی‌برد.

همه‌ی این‌ها نیز در کنار یکدیگر جلوه‌ای از معناسرایی‌های خواستنی را می‌سازند که از جنگ و اردوگاه جنگی و هر لوکیشن/رخداد دیگری، تنها به هدف پرداخت کاراکترهایش استفاده کرده است. به همین سبب، Full Metal Jacket که حتی در نام‌گذاری‌اش هم نه اسم قهرمانی مانند شیندلر به چشم می‌خورد و نه مستقیما به یک سرباز بی‌گناه جنگی مانند رایان اشاره کرده است، می‌تواند انسانی‌ترین اثر جنگی تمام دوران‌ها نامیده شود. چون به قول سرهنگ هارتمن، این نه یک اسلحه، که قلبی از جنس سنگ است که آدم‌ها را می‌کشد.

منبع:زومجی