این که یک کارگردان آلمانی درباره‌ی هیتلر فیلمی بسازد که در سرتاسر جهان اکران می‌شود و ده روز پایانی زندگی رهبر بزرگ‌ترین جنایت تاریخ بشریت از نگاه بسیاری از تاریخ‌شناسان را به تصویر می‌کشد، خودش به اندازه‌ی کافی عجیب هست. با این حال، Downfall به کارگردانی الیور هیرش بیگل که انصافا برونو گانز لابه‌لای ثانیه‌های آن و در قالب شخصیت هیتلر خوش می‌درخشد، روایت‌گر داستانی درگیرکننده و عجیب است که نقطه به نقطه‌ی آخرین روزهای جنگ جهانی دوم را به زیر ذره‌بین می‌برد و با تمرکز روی وضعیت به نابودی کشیده‌شده‌ی افسران آلمانی و در راس‌شان خود هیتلر، به طرفداران داستان‌های متعلق به جنگ جهانی دوم هدیه‌های زیادی می‌بخشد. Downfall حتی در به تصویر کشیدن چهره‌ی هیتلر هم مطلقا به سمت جهت منفی قدم برنمی‌دارد و با آن که در اکثر دقایق بیننده مشابه آن‌چه در واقعیت رخ داده، شاهد دیوانگی‌ها و جنون بی‌پایان وی حتی نسبت به مردمش است، لحظه‌هایی را نیز در فیلم داریم که هیتلر را نه در قامت یک قاتل بالفطره که به عنوان فرماندهی که با تفکرات خاص خودش کشورش را دوست داشت، به تصویر می‌کشد.

اثر بیگل، در عین آن که کاملا وفادارانه به حقیقت هم نیست، اما انصافا به عنوان یک ساخته‌ی سینمایی بر پایه‌ی اسناد تاریخی بسیار زیادی شکل گرفته است و حتی برخی از وحشیانه‌ترین و کثیف‌ترین اتفاقات افتاده در این روزها را که حتی در کتاب‌های تاریخ از آن‌ها خبری نیست، نشان‌تان می‌دهد.یکی از آن فیلم‌هایی که حس مریضی و نفرت بی‌پایان جریان‌یافته درون وجود کاراکتر منفی را بعضی مواقع نه با کات زدن به صورت خودش که به کمک خلق موقعیت‌هایی برای دیگر شخصیت‌ها که در زیر سایه‌ی دستورات او زنده هستند، به تصویر می‌کشد. بیگل ولی جادوی فیلمش را فقط با بی‌پرده بودن و رک‌گویی بی‌نظیر نشان‌مان نمی‌دهد و بعضی لحظه‌ها حتی جرئت هم‌دردی کردن با هیتلر را هم دارد؛ در قالب دیوانه‌ی نابودشده‌ای که در اواخر کار، می‌خواست مردم کشور خودش نیز بمیرند.

منبع:زومجی