انتقام و همین حقیقت که خشونت، وحشت و خشونت بیشتر را نصیب آدم‌ها می‌کند. Blue Ruin با آن که یقینا چه از منظر کارگردانی و چه از لحاظ شخصیت‌پردازی کاراکترها، ارتباط دقیقی با فیلم جدید مارتین مک‌دونا یعنی Three Billboards Outside Ebbing, Missouri ندارد، یکی از فیلم‌های انگشت‌شمار قرن بیست و یکم است که به اندازه‌ی این برنده‌ی لایق جایزه‌ی اسکار، می‌تواند درباره‌ی معنای خشونت و انتقام، قصه‌سرایی واقعا ارزشمندی ارائه کند. ساخته‌ی مستقل جرمی سالونیر، با بررسی مفاهیم تماتیک گوناگون، استفاده از داستان‌گویی تصویری به بهترین حالت ممکن و خلق روایتی که به شکلی آرام‌سوز مخاطب را جذب می‌کند و ناگهان به نهایت سرعت و هیجان می‌رسد، یقینا شانس تقدیم کردن لذتی در نوع خود ارزشمند، به مخاطبان درام‌های سینمایی را دارد. Blue Ruin به فردی می‌پردازد که بعد از آزادی قاتل پدر و مادرش، با نهایت عصبانیت پا به مکان قدیمی زندگی‌اش می‌گذارد و تلاش می‌کند که با به قتل رساندن این انسان که به نظرش لیاقت لحظه‌ای زندگی کردن را ندارد، به اوج آرامش برسد. ولی هنگام پیش‌روی خواستنی قصه و مواجهه با قاب‌بندی‌های حساب‌شده‌ی فیلم‌ساز، همان‌گونه که گفتم Blue Ruin برای‌تان حکم فلسفه‌سرایی ساده اما محترمی درباره‌ی موضوعی مهم و واقعی در دنیای امروز را پیدا خواهد کرد. این یعنی رسیدن از داستان به معنی، که منطقا تحسین‌های زیادی را تقدیم یک فیلم خواهد کرد.